Podlasie i Wielkie Księstwo Litewskie

Drohiczyn

W 1520 r. ze wszystkich ziem Podlasia (mielnickiej, brzeskiej, drohickiej, bielskiej, kobryńskiej, kamienieckiej), wchodzących w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, utworzono województwo podlaskie "z siedzibą w Drohiczynie.
W związku z nową reformą podziału administracyjnego Litwy w 1566 r. województwo podlaskie podzielono na dwie części: brzeskie z siedzibą w Brześciu oraz podlaskie, w skład którego weszły ziemie: drohicka, mielnicką i bialska, z siedzibą w Drohiczynie. Na podstawie uchwały sejmu w Lublinie w 1569 r. woj. podlaskie weszło w skład Korony. Pod koniec XVI w. ukształtowały się granice administracyjne Podlasia, które z niewielkimi zmianami przetrwały do trzeciego rozbioru Polski.
Tereny omawiane w przewodniku należały w tym okresie do ziemi drohickiej, mielnickiej, liwskiej i łukowskiej.

Na Podlasiu licznie występowała drobna szlachta, która napłynęła tu głównie na przełomie XIV i XV w. z pobliskiego Mazowsza. Fakt ten spowodował, że wielka własność ziemska nie przybrała tu takich rozmiarów, jak w innych rejonach Polski. Miało to także poważny wpływ na intensywność walk w okresie powstań narodowych na Podlasiu. Położenie gospodarcze drobnej szlachty, zwanej często zagrodową, niczym nie różniło się od położenia ludności chłopskiej. Pod względem politycznym korzystała ona ze wszystkich uprawnień przynależnych uprzywilejowanej klasie społecznej. Posiadała również jej wady i przywary; skłonna była do pieniactwa i zajazdów.